Bebeğin duygusal gelişiminin doğumdan önce başladığı konusu, hemen hemen tüm pediatri uzmanlarının üzerinde uzlaştığı bir konudur. Bebek, anne rahminde gelişmeye başladığı andan itibaren, fiziksel ilişkilerle birlikte vücudun salgıladığı hormonlar sayesinde duygusal bir diyaloğun da başladığını işaret eder. Ancak salgılanan annelik hormonları sadece bedene haber vermekle yükümlü değildir; ruhsal olarak da anneliğe geçiş sürecinde uzun bir dönemi başlatır.

Özellikle bebek hareketlerinin anne karnında başlamasıyla birlikte bu ilişki bir basamak daha ilerler ve hamilelik, bir his olmaktan ziyade tam bir gerçeklik boyutuna geçer. Karındaki canlı, oynayıp adeta "ben buradayım" diye hissettirdikçe, kişideki annelik hissi ortaya çıkar. Ortalama 30. haftalarda bu hareketler anneye özellikle cevap vermeye dönüşür ve anne bebek arasında karşılıklı diyaloğun temelleri atılır.

Hamilelik ve anneliği bir kenara koyarsak, genel itibariyle insan vücudu hissedilen duygulara karşı belli hormonlar göndererek uyarıda bulunur. Örneğin, yoğun heyecan veya kızgınlık durumlarında salgılanan adrenalin gibi duyguların oldukça yoğun yaşandığı hamilelikte, yaşanan duygu durumları karşısında anne vücudunda salgılanan enzim ve hormonlar direkt olarak bebek tarafından da hissedilir. Anne ile bebek, yaşanan durumdan aynı biçimde etkilenmiş olur. Anne karnındaki bebek, annenin duygu hallerine uygun biçimde kendi hareketlerini hızlandırıp ağırlaştırabilir. Bu da anne ile bebeğin aynı ruh halini paylaştığını gösteren bir delildir.

Hamilelikte stresten, üzüntüden, heyecandan, kaygı ve endişe yaratan durumlardan kaçınmak bu açıdan oldukça önemlidir. Annenin, karnındaki bebeğiyle konuşmak, şarkı söylemek, müzik dinlemek ya da enstrüman çalmak gibi aktivitelerle hem kendini hem de bebeğin gelişmesini desteklemesi; doğum ve bebeklik dönemlerinin daha sakin ve huzurlu geçmesine yardımcı olduğu hekimlerce ispatlanmıştır.

Anne ile bebeği arasında gelişen bağlarda bebek tarafındaki en güçlü bağ, yaklaşık 18. haftalarda bebeğin işitme yeteneğinin oluşmasıyla başlar. İlk duyduğu ses, annesinin kalbinin atış sesleridir. İlk gördüğü yer, tam olarak göremiyor olsa da rahim içidir ve doğal olarak burası bebek açısından en güvenli yerdir. İlk dokunduğu yer de yine annesinin rahminin duvarıdır. Bebek, varoluşunun temelinin ve tek gerçekliğinin annesi olduğu bilinciyle hayata merhaba der. Dünyaya geldikten sonraki günlerde annesinin kucağında huzurlu olmasının nedeni şüphesiz ki, tanıdığı bu yegâne ortamı tekrar yaşayabiliyor olmasının verdiği rahatlıktır.

Anne tarafındaki güçlü bağ ise her ne kadar atılan minik tekmelerle çoktan güçlendi ise de, göbek bağının kesilip ilk defa bebeğini kucağına aldığı andan itibaren güven hissi artık başlamıştır. Hamilelik ve doğumda meydana gelen bu güven duygusu, yaşam boyu çocuğa ve anneye eşlik edecektir. Dokunarak ya da konuşarak iletişim doğru kurulduğunda bebek sevildiğini, istendiğini ve kendisine değer verildiğini hisseder, güven hissi başlar. Güvende olma hissi, çocuğun fiziksel ve sosyal dünyayı keşfine destek olmaktadır. Güvende olduğunu bilen çocuk, kendine de güvenle bakar, kendini değerli görür ve bebekliğinden itibaren hayat yolunda sağlam adımlarla ilerleyen bir birey olarak hayata güzel algılarla başlamış olur. Bebeğinizin sizinle duygusal bir bağ kurmak istemesinin diğer kanıtı da yanınızda olduğunuzda sürekli tebessüm etmesidir. Bebeğinizin sabah ilk uyandığınızda sesinizi duyduğunda ellerini kollarını sallaması, sizi sevdiğinin bir başka yoludur.